Sino si Bartolo Longo?

“From the abyss of hell to the heights of paradise.” - Blessed Bartolo Longo

Kaloob nitong Halloween at panahon ng undas, I tried to research something new an article na maaaring ikataas ng kilay ng bawat isa lao na tayong mga Katoliko. Pero sabi nga sa Bibliya, Ecclesiastes 9:4 states, "But whoever is joined with all the living has hope, for a living dog is better than a dead lion". Ang talatang ito ay nagpapahiwatig na may pag-asa pa para sa mga nabubuhay, sapagkat kahit ang pinakamahirap na taong buhay ay may higit na kakayahan at karanasan kaysa sa pinakamakapangyarihang taong yumao na. Bahagi ito ng isang mas malawak na pahayag na naghahambing sa katiyakan ng buhay at kamatayan, at naghihikayat na pahalagahan at tamasahin ang mga simpleng ligaya ng buhay hangga’t mayroon pang pagkakataon. At dito natin uumpisahan at aalamin ang buhay ng isang taong naging satanista ngunit mula sa kadiliman ay umahon siya papuntang liwanag. Tunghayan natin ang buhay ni Bartolo Longo, from satanist priest that became saint.

May mga kuwento ng pagbabalik-loob na tila kathang-isip—ngunit totoo. Isa sa mga pinakatanyag na kuwento ng ganitong uri ay ang kay Bartolo Longo, isang lalaking minsang lumakad sa madilim na landas ng satanismo, ngunit kalaunan ay naging alagad ng Diyos at itinaas bilang Beato ng Simbahang Katolika.

Oo, tama ang nabasa mo — isang dating satanista ang naging santo.

Si Bartolo Longo ay ipinanganak noong Pebrero 10, 1841, sa Latria, Italy. Lumaki siya sa isang pamilyang Katoliko. Bata pa lang siya, itinuro na ng kanyang mga magulang ang pagdarasal at pagsisimba. Subalit nang mamatay ang kanyang ina noong siya’y labing-anim na taong gulang, nagsimula siyang maglayas sa pananampalataya.

Ang kanyang puso ay napuno ng kalungkutan at pagkalito, at sa halip na humingi ng lakas sa Diyos, hinanap niya ang kasagutan sa ibang daan—sa pilosopiya, espiritismo, at kalaunan, satanismo.

Noong siya ay nag-aaral ng batas sa University of Naples, nabighani si Bartolo sa mga modernong ideolohiya. Isa siya sa mga kabataang intelektwal na naghahanap ng “katotohanan” sa labas ng relihiyon. Sa panahong iyon, laganap ang mga anti-clerical at occult movements sa Italya — mga samahang labag sa simbahan at nagtuturo ng mga ritwal ng espiritismo.

Sa kanyang pag-uusisa, nadala siya sa mga okultista at espiritista, hanggang sa tuluyang na-recruit siya ng isang satanikong grupo. Doon, sa ilalim ng impluwensiya ng mga tagasunod ni Satanas, itinanghal siyang “pari ni Satanas” matapos ang isang seremonyang puno ng kadiliman at pagsumpa laban sa Diyos.

Isipin mo ‘yon — mula sa batang nagdadasal ng rosaryo, naging lider siya ng mga ritwal na lumalapastangan sa Diyos.

Sa panahong iyon, nakaranas si Bartolo ng matinding depresyon, mga bangungot, at pagkabalisa. May mga sandaling tila may mga tinig siyang naririnig, at ang kanyang kaluluwa ay nababalot ng takot. Sa halip na kapangyarihan, kaguluhan at kalungkutan ang kanyang natamo.

Ngunit hindi nagwakas sa dilim ang kanyang kuwento.

Isang araw, ipinakilala siya ng kanyang kaibigan sa isang banal na pari na nagngangalang Father Alberto Radente, isang Dominikano. Hindi siya agad naniwala, ngunit dahil sa kabutihang ipinakita ng pari, unti-unti siyang bumalik sa pananampalataya.

Sa pamamagitan ng gabay ni Father Radente at ng taimtim na pagdarasal, nakaranas siya ng pagbabagong espiritwal. Ayon sa mga tala, habang nagdadasal ng rosaryo, naramdaman ni Bartolo na parang bumagsak ang bigat sa kanyang dibdib.

Isang araw, sinabi sa kanya ng pari:

“Ang tanging paraan para mong mapagtanto ang kapayapaan ay sa pamamagitan ng pagbabalik sa Diyos at sa Mahal na Ina.”

Kutless - Take Me In

Mula noon, ibinuhos ni Bartolo ang kanyang buhay sa debosyon sa Mahal na Birheng Maria.

Sa kanyang pagbabalik-loob, pinili ni Bartolo na tumira sa isang maliit na baryo sa Pompei. Doon, nakita niya ang labis na kahirapan ng mga tao at ang kawalan ng pananampalataya.

Sa tulong ng mga kaibigan at ni Countess Mariana di Fusco, sinimulan niyang palaganapin ang debosyon sa Santo Rosaryo.

Naglakad siya sa mga lansangan, nagbahay-bahay, at nagturo ng pagdarasal ng rosaryo sa mga bata at matatanda. Di naglaon, naitayo niya ang “Shrine of Our Lady of the Rosary of Pompei”, isang dambanang inalay sa Mahal na Birheng Maria.

Doon din niya isinulat ang “Novena to Our Lady of the Rosary of Pompei”, na hanggang ngayon ay ipinagdarasal ng mga Katoliko sa buong mundo.

Hindi lang siya tumulong sa pananampalataya. Nagtayo rin siya ng paaralan at bahay-ampunan para sa mga ulila at anak ng mga bilanggo. Ang turing sa kanya ng mga tao ay “Apostle of the Rosary”—sapagkat mula sa dating tagapaghasik ng dilim, siya ay naging tagapagpahayag ng liwanag.

Isa sa kanyang tanyag na sinabi ay:

“Siya na nagdarasal ng Rosaryo ay hindi kailanman mawawala.”

Pumanaw si Bartolo Longo noong Oktubre 5, 1926, sa Pompei. Bago siya namatay, sinabi niya:

“Aking Diyos, aking Ina, ito ang huling paghinga ng aking buhay.”

Noong Oktubre 26, 1980, idineklara siya ni Pope John Paul II bilang Beato Bartolo Longo, ang tanging dating satanista na ginawaran ng ganitong antas ng kabanalan.

Ang kuwento ni Bartolo Longo ay paalala na walang kaluluwang masyadong malayo para hindi na maabot ng awa ng Diyos. Kahit pa tayo’y lumihis, basta’t may pusong handang magbalik, ang liwanag ng grasya ay muling sisikat.

Mula sa “pari ni satanas” tungo sa “Apostol ng Rosaryo,” ang buhay ni Bartolo Longo ay patunay na ang pag-ibig ng Diyos ay walang hanggan, at ang awa Niya ay mas makapangyarihan kaysa sa anumang kasalanan.

Sa tuwing dinarasal natin ang rosaryo, maaalala natin ang isang taong minsang nilamon ng dilim ngunit nagbago dahil sa awa ng Mahal na Ina.

Si Beato Bartolo Longo ay hindi perpekto—ngunit siya’y naging huwaran ng pagbabalik-loob, pananampalataya, at pag-asa.